ابی‌شفروه اسعد بن عبدالقاهر شفروه اصفهانیابیشفروه اسعد بن عبدالقاهر شفروه اصفهانی، از فقهاء و علماء شیعه اصفهان در قرن هفتم هجری بوده است. ۱ - خاندان ابن‌شفروه«ابن‌شفروه» شهرت تعدادی از شعراء، ادباء، محدّثین و فضلای اصفهان است که به «آل‌شفروه» نیز معروف بوده‌اند. «شفروه» را به صورت‌های مختلف همچون «سفروه»، «سفرویه»، «سقرویه»، «شبروه»، «شقروه» و «شوروه» ضبط نموده‌اند. برخی از نویسندگان نیز «شفروه» را منسوب به دیهی به نام «شقروه» می‌دانند، و گویند که آن دیه همان است که در زمان حاضر «پزوه» در خوراسکان گفته می‌شود؛ امّا نمونه خطّ یکی از افراد این خاندان که در قرن هشتم می‌زیسته، موجود است که به صراحت، نسب خود را «شفروه» می‌نویسد؛ لذا «شفروه» نام شخص است، و نه نام مکان؛ لذا تمام توجیهات قبلی، بی مورد است. در مذهب افراد این خاندان نیز اختلاف است، و عموما آنان را حنفی می‌نویسند؛ لکن یک نفر از آنان مسلّما شیعه امامی و از بزرگان مفاخر تشیّع بوده، و دو نفر از آن‌ها نیز مظنون به تشیّع می‌باشند. این خاندان در اصفهان و ساکن این شهر بوده‌اند؛ لکن یک نفر در شیراز، و چند نفر نیز در قزوین ساکن بوده‌اند. از این رو آن‌ها را گاه اصفهانی، و زمانی قزوینی گفته‌اند. ۲ - معرفی اجمالیشیخ ابی‌السّعادات اسعد بن عبدالقاهر بن سعد شفروه اصفهانی، از اجلّه فقهاء و علماء شیعه در قرن هفتم هجری است. صاحب عنوان از مشایخ جناب سیّدرضی الدّین علیّ بن طاووس است، و جناب خواجه نصیرالدّین طوسی و میثم بن علی بحرانی از او روایت کرده‌اند. در اعیان الشّیعه وی را شاگرد طوسی و بحرانی معرّفی می‌کند، و در روضات الجنّات از مشایخ آن دو می‌نویسد، و ظاهرا قول صاحب روضات، معتبر می‌باشد. وفات وی را در ماه صفر ۶۳۵ق نوشته‌اند؛ امّا این تاریخ، زمان دریافت اجازه شیخ ابوالسّعادات از سیّد بن طاووس در جانب شرقی بغداد است، در هدیه العارفین وفات او را حدود ۶۴۰ می‌نویسد. ۳ - آثار و تالیفاتکتب زیر از تالیفات او است: ۱. اکسیر السّعادتین؛ ۲. توجیه السّؤالات در نقل اشکالات؛ ۳. جامع الدلائل و مجمع الفضائل در امامت؛ و آن را منبع الدّلائل نوشته‌اند. ۴. رشح الولاء (یا رشح الوفاء)؛ در شرح دعای صنمی قریش، منسوب به حضرت علی (علیه‌السّلام) و آن را مترجمی ناشناس، به نام شاه سلطان حسین صفوی ترجمه کرده است. ۵. الفائق علی الاربعین در مناقب امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام)؛ ۶. مجمع البحرین و آن مجموعه‌ای است از مواعظ و حکم منقول از حضرت رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام. [۱]
فقیه ایمانی، مهدی، تاریخ تشیّع اصفهان، ص۳۰۰-۳۰۱.
[۳]
دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، ذیل «اسعد»، ص۲۳۰۶.
[۵]
اصفهانی افندی، میرزاعبدالله، ریاض العلماء، ج۱، صص۸۱ ۸۲.
[۶]
کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۲، ص۲۴۷.
[۷]
کربلائی، جواد بن عباس، الانوار السّاطعه، ص۱۷.
[۸]
قمی، شیخ عباس، فوائد الرّضویه، ج۱، ص۴۳-۴۴.
[۲۲]
دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۲۶۲-۲۶۳.
[۲۳]
مدرس رضوی، محمدتقی، احوال و آثار خواجه نصیرالدّین طوسی، ص۱۶۹-۱۷۰.
۴ - پانویس۵ - منبعمهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۱۷۸. رده‌های این صفحه : عالمان اصفهان | عالمان ایران | فقهای شیعه | نویسندگان اصفهان سده هفتم (قمری) | نویسندگان اصفهانی | نویسندگان ایرانی | نویسندگان سده هفتم (قمری)
|